یوسف زهرا س

*بنام خداوندی که به قلم قسم خورد والقم و ما یسطرون*
.
قسم به نخستین خطی که از نگاه قلم، تا افق ناپیدای آفرینش کشیده شد!
قسم به قلم و آنچه مینویسد
قلم زدن را خدا به ما یاد داد و به قلم قسم خورد..قلم زبان خداست و نویسنده امانت دارخدا.
.
من نویسنده ام ..اما مشق قلم را به نام اعظمت می نویسم و هر دلنوشته‌ای را به نام تو می‌سرایم، قلم که هست، کاغذ پیداست و سرای نوشتن در کنج ذهن، کرانه‌ای ناپیداست.
هر کسی نوشتاری می نویسد و قلم بهانه‌ای برای ثبت بودن‌ها و نبودن‌ها می‌شود؛ گاهی قلم بغض می‌کند و زمانی دیگر، سهمی از شاد بودن را می‌نگارد.
.
زبانه عشق را قلم پر نور کرد و نشانی دوست را قلم به دست باد سپرد، جای من نوشت و افکار ناپیدایم را به شعر سرایید:
برای رسیدن به عمق شیرینش تا آنجا که خدا مدد دهد تلاش خواهم کرد و قلم به دست می گیرم و تا آخرین رمق می نویسم هر آنچه حق بپسندند به حق و حقیقت می نویسم
.
.
الهی!.. امروز فقط و فقط برای تو مینویسم
همین امروز که کلی به تو دوستت دارم بدهکارم!…
همین امروز که کلی آدم بودن از من طلبکاری!.
کلی ببخشید که نبودم اونی که باید باشم بدهکارم!.?
کلی حرفا و کارهای خوبی که نکردم طلبکاری!..
من امروز برای تو مینویسم برای تویی که جسد بی جان مرا زنده کردی برای تو دلتنگم خدا!..
✍? نویسنده که باشی، عاشق خدا هم می‌شوی! آن‌قدر که دستانت از نبودنش سرد می‌شود و جای خالی‌اش میان انگشتانت درد می‌کند. نویسنده که باشی، جایگاهت می‌شود کُنج اتاق، کنار پنجره، پشت میز مطالعه و سرگرمی‌ات کتاب‌ خواندن و مرتب کردن کتاب‌خانه و لذت‌بخش‌ترین و حساس‌ترین خرید، مربوط می‌شود به خرید قلم و کتاب و میان همهٔ دغدغه‌های شیرین نویسندگی و قلم‌فرسایی، عینکی بر چهره‌ات می‌نشیند؛ که یادگار سبز همهٔ بی‌خوابی‌ها و کتاب خواندن‌ها و قلم‌زدن‌هاست.
.
.
نویسنده که باشی، گاهی برای استراحت، سر بر بالین سپید کاغذ می‌گذاری برای انتخاب کلمات و بستر خوابت؛می‌شود همان میز کوچک مطالعه است.
.
شغل ما یک ایدهٔ الهی است! چون او، همان بزرگ‌ترین نویسندهٔ هستی است که در کتاب آسمانی‌اش به قلم سوگند یاد کرد و این‌چنین رسالت این مسئولیت سنگین را بر دوش دل ما اهالی قلم نهاد!
پروردگارا، قلم تدبیرت را به واسطه رحمت خویش، به نیکی بر ما ارزانی بدار
.
روز نویسنده، بر اهالی دل و قلم، مبارک»

*به نام خالق بخشنده بخشایشگر*
.
.
خداوندا!… از مائده ماه غفران خویش روزی ببخش و چشم و گوشم را به تماشا و شنیدن جلوه ها و نغمه های وصل خود خرسند کن!..
وقتي در ازل به نداي « أَلَسْتَ »، « قَالُواْ بَلَى» گفتيم و قبول كرديم پا در اين دنيای خاكي بگذاريم شايد فكرش را هم نمی كرديم كه راه را گم كنيم و سرگردان دنيا شويم، ولي تو رمضان را به ما دادی و از سرگردانی و پريشانی رهايی بخشيد.ی
.
.
خداوندا!. همانا تويی بخشنده ی بی منت
الهی!.. ماه رمضان دارد می رود و دلم نمی خواهد دلنوشته وداع را بنویسم…هروقتم که فکر میکردم،باخودم میگفتم خوب حالا وقت هست..برای خداحافظی کو تا ماه رمضان تمام شود!…تا حرف از خداحافظی با ماه رمضون میشد چشمانم پر از اشک میشد…حالا که من به خدای خوبم عادت کرده ام…!حالا که من به این مهمانی عادت کردم…! حالا که من به این سفره و به سفره دارِ کریم عادت کردم…
.
.
دلم گرفته خدای من!…عجب سفره ای بین ما پهن بود..درست که همه ماه ها ماه خداست و سفره ی خدا همیشه پهنِ بین ما…اما حال و هوای این ماه با بقیه ماه ها خیلی فرق دارد حیف زود گذشت ماه مهربانیت خدا…!
ماه رمضان دارد میرود و من هنوز خرده شیشه هایم را جمع نکرده ام…
دارد میرود و من تازه به تو عادت کرده بودم!…دارد میرود و من ترس بَرَم داشته ، که توی این دنیای بی در وپیکر چگونه راهم را پیدا کنم..
رمضان می رود …ولی دلم از الان برای سحر هایش تنگِ تنگ است.برای افطاری هایش تنگِ تنگ است، .
.
.
اما اکنون دستانِ بی‏نهایت تو ، سفره مهمانی یک‏ماهه را جمع می‏کند تا گستره‏ای نامتناهی را بر اشتهای انسان، عرضه دارد. تصرّف در متن فطر، امضایی است که بر کارنامه رمضانی هر عاشق زده خواهد شد. سایبان مهربانی خداوند؛ گسترده‏ تر خواهد شد و روشنای ازلی هدایتش، تداوم خواهد داشت. این، همان بشارتی است که پیامبر فطر، به ابلاغش مبعوث شده است
.
.
میزبان خوبم، خدای خوبم دلم برای این شهر، شهر الرمضان تنگ می شود.
کاش سال دیگر هم ما را لایق این مهمانی قرار دهی تا جز دعوت شده ها باشیم
خدایا من چتر گناهان را روی سرم نمیگرم تا باز رحمتت روی سرم ببارد …حلالم کن خدا!.. ای ماه خوب خدا
.
.
خداوندا!…اسم “عهد” که می آید شقیقه هایم تیر می کشند… قول هایی که داده ام…عهد هایی که بسته ام… بغضم درد می گیرد…مثل وقت هایی که گوشه ی اتاقم و می نویسم، مثل وقت هایی که “بسم الله الرحمن الرحیم” را می گویم تا دعا کنم، مثل همه ی وقت هایی که یاد عهد بستن هایم می افتم… دارم فکر می کنم چقدر خوب است که با وجود تمام بد بودن هایم…خدا نمی گوید : “عهد بستم که دگر عهد تو باور نکنم…” خدایا…خودت می دانی من پر از بغضم…نکند مهمانی آخرم باشد؟
.
.
یا اهل الکبریاء و العظمه!
اکنون که خورشید عید سر می‏زند، چشم‏ انتظارم تا از جود و جبروت تو، خود را میان اهل رحمت و مغفرت بیابم که این شعف، از تصور بخشش توست؛ نه از تجسم اعمالم.
قصد آن دارم، چشم‏هایی را که در نهر رمضان تو شست‏وشو کرده‏ ام، دیگربار به غبار گناه نیالایم.
به راستی، عید روزی‏ست که در آن معصیت تو نباشد. دستم را بگیر تا از همین نقطه، تولد دیگری را در خود شروع کنم.
.
.خدا حافظ ای ماه خوب خدا ??
نجفی طلبه سطح دو

خداوندا…ای مونس تنهایی و وحشت!…
ای مونس نجواهای پنهانی هرکه خلوتی با تو ساخت خود را یافت و هرکه به دیگران پرداخت هستی اش را در ازدحام نفوس باخت لذت خلوت با خودت را به ما عنایت کن!
خداوندا.. در مان آن دردها که به هیچکس نمی‌توان گفت در دست‌های کریم توست ما را محتاج دست های درد ناشناس مکن!
.
خداوندا! ای پناه اشک های پنهانی خوشا آنانکه اشک را نه بر گونه های خویش که بر دامان دست های تو می بارند!
خوشا به حال آنانکه در گریه های شبانه سر بر شانه تو‌دارند ما را آغوش احابتی این چنین عنایت کن!..
.
خداوندا….در این شب که پر از صدای استغاثه شمع ها و گریه پروانه های عاشق توست، حس می کنم خوش بختم، نه سردم است، نه باران های گل آلود چادرم را لگد می کنند. نه از صدای آرزوهای نیامده می ترسم، نه هراس ناکامی های جهان را یک به یک در کمینم…در اتاقم سر بر روی زمین سجاده تک و تنها، باران مهر تو می بارد. اتاق را در آغوش می گیرم و بر بال سجاده به ملکوت پرواز می کنم. تمام فرشتگان با لهجه های آسمان های دور، با من هم پرواز می شوند.

..
خداوندا…چه روزها که بر من گذشت. خواب هایی که دیده بودم، تعبیر نشد و گناه و خطا تمام کردارم را از هم پاشید. روزها گذشت، نه تو بر من خشم گرفتی، نه ساعت نزول برکت ها تغییر کرده. فقط این نیست. اینکه فراموش کردم به آغوش شکرگزاری تو هر لحظه روی بیاورم. فقط این نیست که از کنار نگاه عاشقانه تو پر طمطراق و سر به هوا رد شدم. چیزهای بیشتری برای گریه کردن دارم برای از شرم، به زبان نیاوردن، اما تو مثل همیشه خبردار هستی و من نمی دانم پس از بی قضاوتی دست هایم، پس از استغفار و ثنای تو آیا به رهایی بی گناهی و عافیت می رسم.؟!…

معبودا…مگر نمی دانستم لحظه ها چشم های نگران و بینای تواند؟ مگر خبر نداشتم که اوقات را اراده تو میان شهرها و کشورهای جهان تقسیم می کند؟ چه جاهل بودم در اعتقاد خویش به بادها و دعاهای سرنوشت. چه هراس بیهوده ای بود که سفره مرا می گسترد و جمع می کرد بی آنکه یقین به رزق بی کران تو داشته باشم. چرا گمان داشتم که باید تمام پشتِ پنجره ها بایستم و روزگار را تعقیب کنم برای نصیب خویش؟ چرا از فراموشی مهر تو به سمتِ خلوتگاه تو را خواستن نمی گریختم؟ چرا از تو، شفای گریز از وسوسه ها را درخواست نمی کردم؟…

اکنون باز هم تویی که باید مرا عفو کنی. هر کجا که ترسی از بی نصیبی داشته ام، جسارت به تدبیر تو بوده است. با وجود آن همه روشنایی نیاموختم که دستان تو برای آروزهایم کافی است. من چه بی نگاه بودم که رستگاری زودرس خود را از آغوش تو نمی فهمیدم. تو صبح بودی من، ولی تاریک در جوار حضور تو نفس می زدم. چه قدر صبر کردی، تا سرانجام به لبخندت چشم دوختم. دانشت را ایمان آوردم. پیش چشمان تو سال های سال از تو دور بودم. چه صبری داشتی که تا امروز همواره با من سخن گفتی. تمام این ایامِ گنه کاری مرا دوست داشتی و مرا از خودت نراندی؟!…
خدایا! سر بر دامن که بگذارد دل خسته ای که جز تو پناهی ندارد

خدایا به یاس بگو‌که رهایمان کند به خستگی بگو‌که دست از سرمان بردارد و به شیطان بگو ما از آن توییم امید نبندد!!…
در مقابل عمری نعمت جز گناه و معصیت نیاوردیم شرمساری آن روز از هر عذابی درد ناکتر است دست هایمان را بگیر!

خوشا به حال آنانکه در گریه های شبانه سر بر شانه تو‌دارند ما را آغوش احابتی این چنین عنایت کن
التماس دعاخیلی???
هایده نجفی طلبه سطح دو

سلام مولای مهربانم!….

یا امام مجتبی در نیمه راه برکت‏ خیز رمضان، رایحه شکوفه‏ های یاس است که کوچه‏ های مدینه را آکنده است. تویی که هرگز غروب نمی‏کنی# قلمم از وصف استواریت عاجز است چگونه بنویسم وقتی تو خود کوه صبری آن وقت که در کوچه های مدینه سیلی به صورت مادرت زدند صبر کردی
.

کوه یعنی تو؛ ولی تو را نادیده انگاشتند و تحمل بی‏ پایانت را بی شرافتان تاریخ، اینچنین به جولان نامردمی کشاندند. .
.
آسمان، تویی که وسعت دلت، زبان زد آب‏های زمین است.
ای فرزند حماسه و رأفت! تو آن بهاری که دستان خونریز خزان را یارای به خاک ریختنت نیست. جاودانه‏ ای!..
.
از بازوان حیدری علی ع، تا لبخندهای معطر فاطمه س نور ابدی توست که کوچه‏ های جانمان را روشن کرده است.
ای نهایت پاکی! طراوت پندارت را با کدام گلستان بگوییم که شکفته نشود؟
.
وقار نگاهت را با کدام کوه بگوییم که سر به تعظیم، خم نکند؟!# نخواه دست خالی برگردم!…
.
.
امشب، که به طواف دست‏های تو آمده ام، دست‏هایی که زمین و زمان از فیض زلالشان متبرکند.!..
.
ای سبط اکبر! مگر تو نبودی که تنها دو بار تمام آنچه را داشتی بخشیدی و سه بار دارایی‏ ات را با مستمندان به دو نیم کردی؟! .
.
حالا این بنده روسیاه عصر پنهانی، در شبی که نام تو را در یاد خود دارد، به طواف دست‏های تو آمده‏. آیا مرا به لطف و احسانت امیدی هست؟؟
آیا از سفره کریمانه ات سهمی دارم آقا جان؟؟
بدبختیم..بیچاره ایم به امید گدایی اومدیم آقا جان قرآن گفته سائل رو از در خونتون نا امید بر نگردونید!..
تا اهلیم آقا!.. تا اهلم و‌سزای نوازش نیم ولی
نااهل و اهل پیش کریمان برابر است
.
یاری‏مان کن که تو را بشناسیم. بگذار به قطره شفابخشی از بی‏کران دریای وجودت دست بیاویزیم که سخت تشنه‏ ایم. هر چند از لیاقت آن تهی باشیم.
میلاد امام حسن مجتبی علیه السلام کریم اهل بیت علیهم السلام بر همگان مبارک باد??????
نجفی طلبه سطح دو
.

السلام علیک یا اهل بیت النبوه یا جمیع الملائکه والمقربین السلام علیک یا رسول الله تعالی السلام علیک یا خدیجه کبری سلام الله
.
در میان مشتی کاغذ، تاریخ بلند زندگی ‌ات را مرور می ‌کردم یا رسول‌ ال‍له!
.
آمدم از اولین لحظه‌ ی دیدارت با خدیجه بنویسم. ناگهان چشمم به برگه‌ هائی افتاد که آخرین لحظات زندگی «خدیجه»ات را روایت می‌ کرد!
خواندم از لحظه ای که، خبر دادند نفس های «خدیجه»ات سنگین شده است. خودت را بی تاب به بستر خدیجه رساندی. «بستر» که چه عرض کنم. شنیده ام که وفات خدیجه ‌ی تو، در شعب ابی طالب بوده است. بهتر است بگویم در میان رمل ‌های داغ شعب ابی طالب… . نهایتاً زیر سایبانی یا پناه برده به نیم‌چه چادری. 
چشم‌های بی رمقش را به سوی تو خورشید، باز کرد.
یا رسول ال‍له! مرا ببخش که «خدیجه» ی خوبی برای تو نبودم و در حقّت کوتاهی کردم.
و خواست جمله ‌ی دیگری بگوید اما خجالت کشید و اجازه خواست تا حرفش را از طریق فاطمه اش بگوید.
از بستر او فاصله گرفتی و این اولین بار بود که، سوز دوری خدیجه را با قطرات اشکت پاسخ می ‌دادی و نبودش را حس میکردی، با این که هنوز پیش تو بود! دقایقی بعد، فاطمه ‌ی پنج ساله آمد و پیغام مادرش را رساند.

.
خدیجه فقط از تو، لباس زمان نزول وحی ‌ات را خواسته بود که بعد از وفات به تنش کنی. اگرچه هنگام کفن، پارچه ای هم از آسمان رسید و تو هر دو را بر تنش نمودی. 
وصیت دیگر خدیجه امّا، جگر تو را سوخته بود: 
 یا رسول الله، مواظب فاطمه ام باش. نکند صدای کسی بر فاطمه ام بلند شود. نکند دستی به صورت فاطمه ام دراز شود. نکند فاطمه ام را بزنند… . 

عشق تو، او را هم اسیر کرد و هم سیر کرد! امّا نه با گوشت شتران سرخ موی یمن، بلکه با سنگ‌های داغ شعب ابی‌طالب که از گرسنگی، آن‌ها را به شکمش می‌بست. خوشا به حال خدیجه که آن نور را در وجود مقدست دید و خود را فدایت نمود
.
چقدر زود گذشت این بیست و پنج سال!
چشم به هم زدنی گذشت آن روز که اسطوره ‌ی صبر زندگی تو یارسول الله برای تنها بار، صبرش تمام شد. مجلس خواستگاری و جمع چهل نفره ی بزرگان قریش و عموهای صاحب نامش را ندیده گرفت. پرده را کنار زد و «ورقه بن نوفلِ» بزرگ را که در محضرت به لکنت افتاده بود مورد خطاب قرار داد:
عموجان! تو برای سخن گفتن، سزاوارتری امّا آرام باش! بگذار من حرف بزنم. بگذار بگویم که در این دل، چه خبر است! بگذار بگویم که محمد (ص) با این دل، چه کرده است!
و رو به صورت مبارکِ گداخته‌ ی تو نمود که: «یا محمد! من تمام وجود خودم را به تو تزویج کردم. تمام وجود من، هبه ای برای توست. مهریه ام را هم خودم می ‌دهم. دیگر تأمل بس است! اینک، این خدیجه است که رو به تو ایستاده است.»
و صدای بزرگ عموها در آمد که: «از کی، زن‌ها مهریه ‌ی خود را می دهند؟!»
.
و عموی بزرگ‌ وارت ابوطالب، به تندی جواب داد که: «هرگاه شوهرشان محمد بن‌ عبدالله باشد! امّا اگر مثل شما اعراب باشند؛ زن‌ها، بالاترین مهریه ‌ها را خواهند خواست!»
.
آن روز، وقتی می‌ خواستی همراه بقیه، از خانه اش بیرون بروی؛ دوباره به دنبالت دوید که: «یا محمد کجا می‌ روی؟! این خانه از امروز، خانه‌ ی توست و این خدیجه، خدیجه ‌ی توست؛ هر وقت که بخواهی.»
.
وفات حضرت خدیجه کبری سلام الله تسلیت
??

.

التماس دعا دارم ??