یوسف زهرا س

به نام خدایی که شاهد است و شهدا را دوست دارد.
.
سلام بر آنهایی که از نفس افتادند تا ما از نفس نیفتیم، قامت راست کردند تا ما قامت خم نکنیم، به خاک افتادند تا ما به خاک نیفتیم سلام بر آنهایی که رفتند تا بمانند و نماندند تا بمیرند.
.
سلام برادر شهیدم!.. در گذر ایام ،روزگار نبودنت را برایم دیکته می کند و نمره ی من باز می شود صفر، هیچ وقت نبودنت را یاد نمی‌گیرم در فراقت سکوت می‌کنم آنقدرکه فراموش کنم حرف زدن را.. دیگر کار من از فریاد و حرف گذشته است.
اکنون گوشه ای ساکت می نشینم و دیگران را با نگاه خسته ام دنبال می‌کنم
حتی  اشکهایم هم طعم خاک گرفته اند گمانم در دلم خاطرات تو را دفن می کنند.

امروز دلم را به آسمان ها می سپارم تا نوشته هايش را به تو نشان دهد تا شايد دفتر قلبم را ورق بزنی و گوشه ای از آن را بخوانی پس برای تو می نويسم ، از دل غريب خود برايت می نويسم ، .نمی داني كه چقدر برايت دلتنگم، می خواهم با تو صحبت كنم اما با چه زبانی ؟!…
.
.
 چگونه می شود مهمان آسمان باشم و با زبان زمينی خود صحبت كنم نمی دانم ، چه كنم ؟
سال‏هاست که آسمان، کوچ غریبت را بر شانه‏ هایمان، پرنده می ‏تکاند و آفتاب، مسیر چشمانت را به انگشت نشان می‏دهد و می ‏گرید.

سال‏هاست که رفته ‏ای و بادها، بوی پیراهنت را بر خاکریزهای بسیار، مویه می‏ کنند. تو انعکاس روشن خورشید در رودخانه‏ های سرخ حماسه ‏ای.
دلت، دریا می‏ نوشت و نگاهت، توفان می ساخت.
پر کشیدی؛ آن هنگام که نفس ‏های سرما، پنجره ‏ها را سیاه کرده بود..

جان خواهر!.. می شود کمی بمانی؟ برای بال‏های زخمی‏ مان دعا کن!

آبی دریاها! به کدامین سرزمین مهاجرت نموده ای که این همه چشم انتظارانت در انتظار سوزناک سوختند؟ کوه زمان ایستادگی را از تو و هم رزمانت وام گرفته است؛ مظهر مقاومت! دنیا دلتنگ نگاه مهربان تو و دوستانت است.

هنوز هم صدایت را از حنجره کانال‏ ها و سنگرها می ‏شنوم. جاده ‏های صلابت را پشت سر گذاشتی و اینک ، ما مانده‏ ایم و این خاک مردابی. ما مانده ‏ایم و تکثیر بی ‏وقفه ابرهای خاکستر.
رفته‏ ای و باران‏ ها را با خود برده ‏ای و فصل‏ های مان، بی‏ جوانه و آفتاب مانده ‏اند.
با ما از پرواز بگو که مرثیه‏ خوان در قفس ‏ماندنِ خویش هستیم.
امروز کوچه پس کوچه های شهر را که ورق می‏زنم، نامت چه زیبا بر پیشانی افتخار این سرزمین، درخشان حک شده است . از پشت نیزارهای به خون نشسته صدایت می‏زنم و رودخانه ها سرخی شکوهت را به ترنم می آیند.
شانه های تو آبروی کوهستان هاست و اردیبهشت نگاهت در چشم های هیچ بهاری نمی گنجد.
.
برادرم! نمی دانم در کدامین مکان آرام گرفته‌ ای که نیامدی اما..چگونه اینها را در هم جمع کنم آرامشت را و بی قراریت را؟

جان خواهر!… مهربانتیت هنوز بیادم هست هر که هرچه داشتی بخشیدی حتی گاز بی رحم شیمیایی هم از پیکرت خون نوشید.

هنوز آخرین دیداری که با جسم سرد و نورانی ات داشتم به یاد دارم ، برق شادی چشمانت از ورای پلکهای بسته ات ، روشنای بخش چشمان خسته و نمناک من است و در حسرت لحظه ای با تو بودن ، اگر چه در رویاهای خود، می سوزم و نمی یابمت..

 سی و دو سال پیش هنگامی که در چنین روزی گلزار شهدای روستا به پیکر پاک تو  مزیّن گشت ، چگونه می‌شد تصور کرد زمانی که دستان کوچک و نرم و لطیفتت را در راه مدرسه در دستانم می فشردی آن گاه که وجود گرم تو را در کنار خویش حس می‌کردم، همان احساس برادری ، برادر بزرگتر…دیگر نباشد؟
.
افسوس تو رفتی و مرا در روزگاری که هر دمش بلا است چنان تنها گذاشتی که ارمغان آن جز غربت و‌ تنهایی چیز دیگری برایم نداشت…کاش هرگز نمی رفتی کاش دست بی رحم روزگار تو را ازمن نمی گرفت، کاش جنگ نبود، کاش هرگز نمی رفتی، هنوز پاییز چشمانت را روی شاخه های سبز انتظار جستجو میکنم..
.
هر روز که می ‏گذرد، احساس می کنم خورشید بین من و مهربانی ‏های تو بیشتر فاصله می ‏اندازد. نمی ‏دانم چند سال خورشیدی از تو دور افتادم. درست یادم نیست کجای دجله یا فرات، یا کنار اروند بود که تو کبوتر شدی. شاید خودت را به آسمان رسانده ‏ای تا ابرها بر خاک ما، با بوی تو ببارند و هر بار که باران می ‏بارد، رنگین کمان‏ ها آفتاب را شگفت ‏زده کنند.
.
من از بهار، دور افتاده‏ ام!..هر شب خواب می‏ بینم که تمام دیوارهای دنیا، بین من و تو صف کشیده ‏اند. آنقدر از تو دور می‏ شوم در خواب ‏هایم که آسمان، پشت پلک ‏هایم می ‏افتد و دیگر نمی ‏توانم ببینمت. بعد از تو، هیچ‏کس برایم آواز نمی ‏خواند؛ این را می ‏توانی از موهای سپیدم بپرسی.
.
ماه، بعد از رفتن تو به احوال‏پرسی پنجره اتاقم نیامده است. بعد از تو در بیراهه‏ های تمدن، گمراه شدم؛ انگار در چاه ویل سقوط کرده‏ام! خوب می ‏دانم که امانت ‏دار خوبی نبوده ‏ام. علف‏ های هرز دارند ریشه‏ هایم را می‏ جوند. من از بهار دور افتاده ‏ام آن‏قدر که حتی از پاییز هم خجالت می‏ کشم.
.

برادر عزیزم سالروز آسمانی شدنت مبارک🖤🌷🖤🌷🖤🌷🖤🌷🖤🌷
.
هایده نجفی ارشد فلسفه

به نام خالق گسترده مهرِ، مهرورز
.
سلام دوستان امیدوارم حال دلتان خوب باشه عزاداری سالار شهیدان از همگی مقبول درگاه احدیت ان شالله
.

راستش مدتی بود که درگیر پایان نامه بودم و نتونستم سری به وبلاگم بزنم امروز بعد مدت ها نوشتن و خستگی گفتم یه سری بزنم و همین جا از خدای خوب و مهربانم تشکر کنم.
.
خدا را سپاس می گویم که به من قدرت و توانی داد که بتونم بخونم و بنویسم و از پایان نامه ام دفاع کنم خدا رو به خاطر همه خوبی هایی که در حق من و خانواده کوچک من کرده بی نهایت سپاسگزارم و شکرگذاری میکنم که تونستم پایان نامه ارشد تموم کنم و با موفقیت به پایان برسونم
ان شالله روزی بیاد که از پایان نامه دکتری بتونم دفاع کنم.🙂💖

نمی‌دونم شاید روزی بخش هایی از پایان نامه رو براتون اینجا بار گذاری کنم چون علاقه خاصی به موضوعات فلسفه شیخ اشراق دارم و دلم می‌خواد همیشه از این بزرگ مرد فیلسوف ایرانی بیشتر بدانم و بیشتر بخوانم

شاد و پیروز باشید در پناه مهربان خداوند بی نهایت زیبا.

نجفی ارشد فلسفه
.

*به نام خالق بخشنده بخشایشگر*
.
سلام آقای من! سلام ای پرچمدار حقانیت انکار ناپذیر حق! نبض زمان در خلوت سحر به تندی می ‏تپید و خورشید از ترس حادثه، یارای برآمدن نداشت که ناگاه با گلبانگ توحید، محراب عشق در نمازش فرو ریخت و نسیمی از خون در کوچه ‏های شهر وزید و زمین، زیر گام‏های آسمان لرزید.
.
الهی! چه دردناک بود آن روز! گویی تمام آفرینش بر شانه ‏های زمین روان بود و تمام هستی در این غم گریان، ابرمردی که اضطراب خواب دشمنان بود و آرامش حیات مردمان، می‏رفت تا به ابدیت بپیوندد و به ضیافت عرش درآید؛ مردی از جنس آسمان که بر خاک زمین سر می‏ سایید و با شمشیرش حقیقت را آبیاری می ‏کرد و غبار غم را از دیدگان کودکان یتیم می‏ شست و درد دردمندان را دوا بود.
.
آزاد مردی که فریاد عدالتش، خواب شب ‏زیستان را می ‏ربود و وسعت شجاعتش دشمنان را در هاله ‏ای از مرگ می‏ نشاند، اینک می ‏رفت تا در غروب غم‏هایش بنشیند و این سیاره خاکی را سرشار از تهی نماید.
.
نمی‏دانم که در پردازش هستی چه رازی نهفته که خوبان همیشه قرین غمند؛ آخر این همه شجاعت و نام‏ آوری و این همه غربت و خانه ‏نشینی؛ دلیر مردی که باب فتح جنگ‏ها بود و خیبرشکن نبردها، جور زمانه این‏گونه او را غریب نخلستان‏ ها کرده بود و غارتگران، میراثش را به تارج برده بودند و علی ع، این اسطوره تاریخ، برای آرامش امت، دم نمی‏ زد و شبانگاهان راز دلش را با چاه می ‏گفت و طرح اندوهش را در آب می ‏انداخت.
خاموش مشو ای شمع که پروانه بی‏ تو می‏ سوزد، اما علی را یارای ماندن نیست. می ‏دانم، خوب می ‏دانم اینک علی از سست ‏پیمانان کینه‏ توز خسته و رنجیده است و دیدگانش بهانه آسمان را می‏ گیرند و رخ رنگ ‏پریده و لبان خسته ‏اش، زیر شعاعی از خون به روی شهادت تبسم می ‏زنند.
آخر زندگی علی ع، حدیث درد و رنج بود؛ حیاتی که اشک یتیم و آه دردمندی، او را سخت می ‏آشفت؛ حال چگونه دنیاطلبی زراندوزان زاهدنما را ببیند و دم نزند؟
.
عدالت علی علیه‌السلام، این‏گونه زندگی را تاب نمی ‏آورد، اما افسوس، کوفه و کوفی ‏اندیشان، عدالت علی ع را تاب نیاوردند و علی ع را به عدالتش سرزنش می‏ کردند!
هنوز فریادهای رعدآسای علی علیه السلام در گوش زمان طنین ‏انداز است که جماعت خواب ‏زده کوفه را خطاب می ‏کرد که نفرین باد بر شما کوفیان! از سرزنش ‏های بسیار شما خسته شده ‏ام. آیا به جای زندگی جاوید قیامت، به زندگی زودگذر دنیا رضایت داده ‏اید؟
.
سیاهی شب، گستره آسمان خاموش کوفه را در نوردیده به انتظار سپیده‏ای که تاریخ را تا قیامت غصه‏ دار می ‏کرد، ناباورانه کتاب زمان را ورق می ‏زد. از خانه ‏های نیرنگ، تنها فریاد سکوت به گوش زمان می ‏رسید. گویی همه کوفیان سر بر بالین غفلت ابدی نهاده بودند و خواب هزار رنگی‏شان را نظاره می‏ کردند
.
چشمان او همچون صاعقه‏ ای در دل یلدای شب می‏ درخشید. آن شب در برق چشمان پر رمز و رازش، وصال معنا می ‏شد. سال‏های سال، غریبی، همنشین روزش بود. شهید سکوت شده بود و مُهر خاموشی بر لبانش نقش بسته بود.
تنها رازدار لحظه‏ های غُربتش، سینه تاریک چاه بود و خلوت نیمه شب‏های مبهوت نخلستان.
آن شب، سرنوشت حیات صبر رقم می ‏خورد و علی علیه السلام به سمت ملکوت پرواز کرد.

شهادت مولی الموحدین امیرالمومنین علی علیه السلام بردوستداران اهل بیت تسلیت باد😭😭😭
.
نجفی ارشد فلسفه 🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤

به نام خالق بخشنده بخشایشگر

الهی! مرا از هر بنده، بی ‌نیاز گردان و بر من رحم کن بر من که تنها و غریبم بر من که محتاج صبوریم.
صبری عطا کن به همراه قلبی روشن و بی کینه!
انگار زندگی فقط تمام صبرش را بخشیده است به من!!! اما هرچی صبوری می کنم این زندگی است که با بی صبری تمام هول میزند برای ضربه های بعدی…..!
.
وقتی دلت که شکست، زمان طلب فرا رسیده ، باید سماجت کنی، با دست‌هایی که قنوت می‌شود به سمت آسمان، جایی که ماوای عشق است و وسعتی برای بخشش، برای اجابت، دلت اگر آرام گرفت، بدان که به‌ دست آورده‌ای و حالا با تمام وجودت معشوق را سجده کن.
.
امشب بار دیگر شهر پر می‌شود از صدای دعا، زمزمه‌هایی که هر دل سختی را نرم می‌کند، شهر پر می‌شود از مرواریدهای غلطان اشک که بر گونه‌های بندگان خاضع و مومن خدا جاری است تا دل‌هایشان را جلا بخشد، امشب پر خواهد شد از بانگ الغوث و خلصنا و در این میانه خوشا به‌حال کسی که دلش شکسته باشد…
.
راه زیاد نیست، باید به پای دل رفت، بی‌خستگی و دل‌سپرد به نوای عاشقانه‌هایی که نجوای دلبستگی دارد، نوای خوب عاشقی است این دعای جوشن کبیر و باید برای درک آن با دل همراه شد.
.
امشب سراسر شهر پر شده از صدای دلنشین دعا، سُبْحانَکَ یا لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ خَلِّصْنا مِنَ النّارِ یا رَبِّ ، پر است از نوای عاشقانه‌های روزه‌ دارانی که آمده‌اند برای استغاثه، برای قدر گذاشتن به شب‌های قدر، برای قدر گرفتن از این شب‌های بلند.
.
زانوانم دیگر توان کشیدن جسم خاکی را ندارد، زیر آسمان قیرگون زانو می‌زنم، به سمتی که دل می‌نشاندم و باقی راه را با دل می‌روم تا کجا سر برآورم، نمی دانم
.
امشب همه دلها عازم کوفه است به هرجا می نگرم جسم‌هایی است پر از عشق، پر از خواسته و آسمان پر از اجابت وای که چه محشریست امشب که فریاد الغوث را همراه خود به سوی رستگاری ابدی راهنمایی می‌کند.
امشب شب گرفتن حواله است، امشب شب قدر است، شب گرفتن حاجت، شب رسیدن، امشب باز چشم‌ها مسیر نور را پی می‌گیرد و زلال اشک از کنار گونه جاری می‌شود. مدیونم، مدیون روزهایی که قدر شب‌های قدر را ندانستم،‌ رمضان را درک نکردم، جا مانده‌ای را می‌مانم که هرچه می‌دوم نمی‌رسم،گویی خدا مرا شرمنده کرده است.
.
خداوندا!…مولای من!.امشب، شبِ قدر است شب میهمانی رازها!.. چگونه خواب، سرزمین چشم‏هایم را فتح کند، وقتی که به استقبالِ واژگانِ نور می ‏روند؟! امشب پنجره‏ ها ستاره می‏ چینند تا جوشن‏ کبیر، با تمام عظمتش آغاز شود، باران خواهد گرفت تا بشوید تمام آلودگی ها را از تن خسته زمین،

محتاج دعای فراوان دوستان هستیم

نجفی ارشد فلسفه 🖤🌷🌹💖🌺🌸🌸🖤

*به نام خالق بخشنده بخشایشگر*
.

خداوندا!…مولای من!.امشب، شبِ قدر است شب میهمانی رازها! . چگونه خواب، سرزمین چشم‏هایم را فتح کند، وقتی که به استقبالِ واژگانِ نور می ‏روند؟!

امشب پنجره‏ ها ستاره می‏ چینند تا جوشن‏ کبیر، با تمام عظمتش آغاز شود، باران خواهد گرفت. 
خدایا… کیست که مزه شیرینی دوستی با تو را چشیده باشد و غیر تو را بجای تو اختیار کند.
و آن کیست که به مقام قرب تو انس یافته و لحظه ای از تو روی گردانیده باشد ؟

.
الهی! دراین شب که پر از صدای استغاثه شمع ها و گریه پروانه های عاشق توست، حس می کنم خوش بختم، نه سردم است، نه باران های گل آلود چادرم را لگد می کنند. نه از صدای آرزوهای نیامده می ترسم، نه هراس ناکامی های جهان را یک به یک در کمینم.
.
منتظرم، منتظر انتهای نامتناهی، در اتاقم بر روی سرزمین سجاده تک و تنها، باران مهر تو می بارد. اتاق را در آغوش می گیرم و بر بال سجاده به ملکوت پرواز می کنم.
تمام فرشتگان با لهجه های آسمان های دور، با من هم پرواز می شوند.
.
چه روزها که بر من گذشت خواب هایی که دیده بودم، تعبیر نشد و گناه و خطا تمام کردارم را از هم پاشید. روزها گذشت، نه تو بر من خشم گرفتی، نه ساعت نزول برکت ها تغییر کرده. فقط این نیست. اینکه فراموش کردم به آغوش شکرگزاری تو هر لحظه روی بیاورم. فقط این نیست که از کنار نگاه عاشقانه تو پر طمطراق و سر به هوا رد شدم. چیزهای بیشتری برای گریه کردن دارم برای از شرم، به زبان نیاوردن، اما تو مثل همیشه خبردار هستی و من نمی دانم پس از بی قضاوتی دست هایم، پس از استغفار و ثنای تو آیا به رهایی بی گناهی و عافیت می رسم؟
.
مگر نمی دانستم لحظه ها چشم های نگران و بینای تواند؟ مگر خبر نداشتم که اوقات را اراده تو میان شهرها و کشورهای جهان تقسیم می کند؟
.
چه جاهل بودم در اعتقاد خویش به بادها و دعاهای سرنوشت. چه هراس بیهوده ای بود که سفره مرا می گسترد و جمع می کرد بی آنکه یقین به رزق بی کران تو داشته باشم. چرا گمان داشتم که باید تمام پشتِ پنجره ها بایستم و روزگار را تعقیب کنم برای نصیب خویش؟ چرا از فراموشی مهر تو به سمتِ خلوتگاه تو را خواستن نمی گریختم؟
چرا از تو، شفای گریز از وسوسه ها را درخواست نمی کردم؟
.
اکنون باز هم تویی که باید مرا عفو کنی. هر کجا که ترسی از بی نصیبی داشته ام، جسارت به تدبیر تو بوده است. با وجود آن همه روشنایی نیاموختم که دستان تو برای آروزهایم کافی است. من چه بی نگاه بودم که رستگاری زودرس خود را از آغوش تو نمی فهمیدم.
.
تو صبح بودی من، ولی تاریک در جوار حضور تو نفس می زدم. چه قدر صبر کردی، تا سرانجام به لبخندت چشم دوختم. دانشت را ایمان آوردم. پیش چشمان تو سال های سال از تو دور بودم. چه صبری داشتی که تا امروز همواره با من سخن گفتی.

برهنه ‏ام؛ برهنه از تمام نیکی‏ ها و بی‏ گناهی‏ ها. زیر سقف بلندِ این شب، این شبِ آرزومندی، نشسته ‏ام و سجاده ساکتم را فرمانروای دلم کرده‏ ام…
اشک‏هایم آن‏قدر بی‏قرارند که دست بردارِ سجده‏ های طولانی نیستند.
باید امشب خود را از این بغض‏های تلنبار قدیمی رها کنم! باید تکلیف تقدیرم را با اشک‏های پشیمان و عذرخواه، به زلالی رقم بزنم.

از آن بالا به این «العفوِ» قرآن به سر، به این «الغوث» نفس‏ بریده، مهربان‏تر نگاه کن تا سرنوشت پیش رویم به یُمن عنایت امشبت سربلند شود.
امشب، تمام فرشتگان آسمان، با کسی که قرارِ زمین است وعده دیدار دارند. چه بزمی است در زمین و چه شوری است در آسمان و نردبان دعا چقدر شلوغ است!

دست‏ها چونان مزارع آفتابگردان، بلند شده ‏اند و کهکشان‏ ها را می‏ کاوند. خاک، به شدت به افلاک نزدیک است و الغوث الغوث، پروانه پروانه از رویِ انگشت‏ها به سوی دوست پر می‏زند. دهان‏ها بویِ ذکر می‏ دهند و «کلیدهایِ بهشت» همه جا پخشند.

الهی.. شب قدر است و من با تو از شب های سرد بی کسی می گویم.. دلم خیلیی امشب گرفته مولای من…
از التهاب اشک، از عبور سنگین لحظه ها و سکوت مرگ آور حسرت در این صحرای بی پایان، به روی ماسه های سرنوشت خویش می بارم..نه نای رفتن دارم، نه تاب ماندن..
آرام و سنگین قدم بر می دارم، به کدامین سو، نمی دانم..سر به سوی آسمان می کنم، و تو را از لا به لای ستاره ها می جویم…

هوای پریدن به سرم زده، ندایی در من نجوا می کند،..
سبحانک یا لا اله الا انت الغوث الغوث خلصنا من النار یارب

محتاج دعای فراوان از همگی شما عزیزان
هایده نجفی طلبه سطح دو ارشد فلسفه
🌺🌸🌹🌷